تأثیر فناوری حمل ونقل شهری بر شکل و فعالیت در بافت های تاریخی با تأکید بر پیاده مداری (نمونه موردی: منطقه ۱۲ شهرداری تهران)

احیا و بازآفرینی بافت­ های تاریخی سال­ها است که به ­عنوان یک مسئله اساسی در حرفه ­های مرتبط مطرح است و نظریه های مختلفی بر مبنای شرایط و تجربه های گذشته وجود دارد. عدم شناخت و تحلیل صحیح از روابط میان عوامل مختلف، نبود اطلاعات دقیق، نداشتن درک مناسب از شرایط ویژه و چگونگی فرایند فرسودگی بافت­ های تاریخی را می­توان از دلایل اصلی شکست بسیاری از طرح ­های مرمت شهری دانست؛ بنابراین نخستین و مهم­ترین گام شناخت صحیح متغیرها و چگونگی تأثیر آنها بر یکدیگر است. در این پژوهش به بررسی تحلیلی چگونگی تأثیر فناوری حمل­ ونقل شهری بر شکل و فعالیت بافت ­های تاریخی با تأکید بر گسترش پیاده­ مداری پرداخته می­شود. پژوهش حاضر بر آن است تا با بررسی منطقی از روابط و چگونگی تأثیر متغیرهای مستقل شکل و فعالیت بافت­ های تاریخی بر متغیر وابسته شبکه حمل­ ونقل شهری به ارائه الگویی مفهومی دست ­­یابد تا از آن دریچه افزایش انگیزه شهروندان در جذب به درون بافت و افزایش پیاده ­مداری را در بافت ایجاد کند. پرسش اصلی پژوهش این است که ویژگی ­های بافت به ­صورت عام و بافت ­های تاریخی به صورت خاص چگونه در معرض تغییرات فناوری حمل­ونقل شهری هستند؟ روش تحقیق مورد استفاده در این پژوهش بر پایه مطالعات نظری و بررسی نمونه­های موفق جهانی در زمینه ارتقاء پیاده­مداری در بافت­ های تاریخی به منظور تحلیل بافت تاریخی منطقه 12 شهرداری تهران بوده است. نتایج بیانگر آن است که افزایش تراکم، قطعات ریزدانه، کاربری مختلط، خرده فروشی، افزایش جزئیات طراحی مسیرهای پیاده­ و کاهش عرض معبر به تقویت پیاده­ مداری در بافت­ های تاریخی کمک می کند.